Kącik humorystyczny: rzeźnik Sting

Ta perełka jest zdecydowanie warta tego, aby ją odkopać i w całości przytoczyć. Najlepsza recenzja płyty, jaką kiedykolwiek przeczytałem. Jednak aby w całości dostrzec drugie dno niezbędna jest znajomość omawianego dzieła. Nie wolno kupować w ciemno po przeczytaniu.


Mistrz Death Metalu powraca! Rzeźnik, czyli Sting, znów dał o sobie
znać świetnym albumem i tym samym po raz kolejny nasze uszy zostaną
poddane autopsyjnej destrukcji.

Po trzech latach od wydania bardzo dobrego, mocno mięsistego i
brutalnego albumu pt. Songs from the Labyrinth dostajemy w ręce nowy
krążek - If on a Winter's Night... . Sting od razu napieprza w nasze
organy słuchowe salwą death metalowego grzańska, które miażdży czaszkę
i nie pozwala wstać z fotela, czy też z innego miejsca gdzie
stoimy/siedzimy. Utwór zatytułowany "Gabriel's Message", będzie
dewotkom śnił się po nocach;)

Na płytce doświadczymy również różnych druzgocących zwolnień, jak w
kawałku "Soul Cake". Zamieszczono na niej także wolne utwory jak np.
"There Is No Rose of Such Virtue", gdzie mamy wzorcowo przedstawione
mielenie mózgu przez mistrzów. Nie brakuje też rozpędzonych rakiet w
postaci "The Snow It Melts the Soonest", "Christmas at Sea", "Lo, How
a Rose E'er Blooming", czy wspomnianego wcześniej "Gabriel's Message".
Można zauważyć, że Stingowi do gustu przypadły wolne, mielące riffy,
jak te z numeru - "Cold Song".

Wszystkie kompozycje są jak zwykle zagrane z mistrzowską precyzją.
Sting po raz kolejny, nie zmieniając swojego stylu nawet o kawałeczek,
niszczy wszystko, co znajduje się przed nim i, co najważniejsze robi
to doskonale! Jego nowe dzieło to bez wahania pozycja lepsza od
poprzedniczki. Polecam, to naprawdę świetny kawałek mięsa. Sting
spisał się na medal, a jego najnowsze dokonanie miażdży, gniecie, pali
i niszczy bez żadnych skrupułów!

~Metal , 12.12.2009 09:39

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ralph Kamiński "Młodość" - kosmiczne melodie

Klasyfikować rodzaje muzyki można na wiele sposobów. W powszechnej świadomości funkcjonuje szereg etykietek takich jak rock , pop , muzyka klasyczna itp. Jeśli jakiś twór nie daje się szczelnie opakować w mniej lub bardziej ogólnie zdefiniowane ramy któregoś z tych gatunków, trafia do woreczka z napisem muzyka alternatywna . Ja zwykle jednak korzystam z dodatkowego klasyfikatora w postaci mojej żony. Pytanie: co Ty to znowu słuchasz? , na które raczej i tak nie oczekuje odpowiedzi, jednoznacznie i bezapelacyjnie określa alternatywność wykonawcy, stopniowaną kątem wykrzywienia twarzy przy owym pytaniu. Najnowszy album Ralpha Kamińskiego, Młodość, uzyskał dość znaczne wykrzywienie. Zacząłem może trochę powierzchownie i mało delikatnie, ale to tylko dlatego, że ja sam mam zgoła inne odczucia. Owszem, nie mogę nazwać tej płyty łatwą, nie ma na niej materiału godnego znalezienia się na liście przebojów przeciętnej kapeli weselnej, nóżka sołtysa raczej też nie podskoczy do tych dźwięków
Czytaj więcej

Jamiroquai - Tauron Arena Kraków - relacja

Czy warto było wydać gruby hajs na bilety a następnie olać alerty pogodowe i zaryzykować zdrowie i życie, żeby przybyć na koncert podstarzałego playboy'a z brzuszkiem i po urazie kręgosłupa? Zdecydowanie tak! Mimo, że aura sprawiła, że bardziej opłacało się przypłynąć kajakiem niż stać w krakowskich korkach, to jednak na całe szczęście Tauron Arena ma dach, dzięki czemu udało się uniknąć przemoknięcia. Zainstalowanie się pod sceną przebiegło dość spokojnie. Nawet przybywając dość późno można było liczyć na miejsce przy samych barierkach. I tutaj ogromny szacun należy się najpewniej głównemu organizatorowi za brak podziału miejsc na płycie na GC, EE, GCEE czy inne FAGG. Jeden typ biletu, kto przyjdzie wcześniej ten jest bliżej, proste. Było aż tak luźno, że w pewnym momencie zacząłem się martwić o frekwencję. Supportujący duet, czyli raper The Blu Mantic i DJ The Saint doskonale radzili sobie z rozgrzaniem przybyłych do tej pory ludzi, ale i tak zarówno płyta jak i trybuny
Czytaj więcej

Teraz Polska (muzyka)

Muszę przyznać, że ostatnio czerpię niesamowitą radość ze słuchania polskiej muzyki. Począwszy od absolutnych klasyków, takich jak Marek Grechuta, Grzegorz Turnau, Hey, Wilki, poprzez dojrzałych artystów, takich jak Grubson i bracia Waglewscy, oraz takich, którzy mają teraz swój czas , czyli m.in. Dawid Podsiadło, Krzysiek Zalewski, Organek czy chociażby Mrozu. Jest jeszcze genialny Kortez, Skubas, Fismoll, czy chociażby duet Bass Astral x Igo. Drużyna żeńska również ma mocny skład, warto wspomnieć chociażby o Darii Zawiałow, Natalii Nykiel, siostrach Przybysz, Brodce, Meli Koteluk czy Justynie Święs z duetu The Dumplings. Nawet mały romansik z polskim reggae mi się kiedyś zdarzył. Po latach fascynowania się właściwie tylko muzyką zagraniczną (głównie brytyjską) muszę przyznać, że jest to niesamowicie odświeżające doświadczenie. Dlaczego to tak jest, że bardziej zachwycamy się zachodnią muzyką? Wolimy jeździć na wakacje do Chorwacji albo latać na Dominikanę, a we własnym kraju
Czytaj więcej